چه زمانی كودكان را تنها بگذاریم
به گزارش پرتوبلاگ لرستان یك روانشناس اظهار داشت: تا پیش از سن 8 تا 10 سالگی نباید كودكان را در خانه تنها گذاشت چونكه برای آنها آزار های جسمی و روحی و روانی زیادی به دنبال دارد.
زهرا لطیفیان در گفت و گو با ایسنا اظهار نمود: حتی اگر والدین احساس کنند که فرزندشان آمادگی تنها ماندن در خانه را دارد، سفارش می شود تا زمانی که خود کودک علاقه ای به این کار ندارد و از تنها ماندن راضی نیست، او را در خانه تنها نگذارید.
وی با اشاره به این که برای خیلی از خانواده ها اتفاق می افتد در موقعیتی قرار بگیرند که ناچار شوند فرزند خودرا برای مدتی در خانه تنها بگذارند، عنوان کرد: تنها گذاشتن کودک در خانه چاره ای است که معمولاً سفارش نمی گردد، بدین سبب آنرا تنها بعنوان آخرین گزینه ببینید.
لطیفیان افزود: اگر فرزندتان در زمان های معینی مقرر است در خانه تنها بماند، بهتر است برای آن زمان ها از قبل برنامه ریزی داشته باشید، او را به کلاس هایی که علاقه دارد بفرستید، اجازه بدهید از فضای کتابخانه متناسب با سنش استفاده نماید یا به منزل یکی از اقوام برود، این برنامه ها به فرزند شما کمک می نماید از وقتش بهتر استفاده نماید و خیال شما هم آسان تر خواهد بود.
این روانشناس با اشاره به اینکه یکی از مهم ترین سوال ها دراین زمینه این است که از چه سنی می توان کودک را در خانه تنها گذاشت، عنوان کرد: برخی کارشناسان بالاتر از ۸ سال و بسیاری بالاتر از ۱۰ تا ۱۲ سال را سن شروع تنها گذاشتن کودک در خانه می دانند، بدین سبب اگر فرزند شما کم تر از ۸ تا ۱۰ سال دارد، به هیچ عنوان به تنها گذاشتن وی در خانه فکر هم نکنید.
وی با اشاره به این که یکی از اشکالات مهم در تنها گذاشتن کودک در خانه احتمال روی دادن اتفاقاتی است که به کودک لطمه جسمانی می زند، اضافه کرد: کودکان در نبود والدین با احتمال بالاتری به سراغ رفتارهای خطرآفرین مانند روشن کردن آتش یا کار با وسایل برقی می روند، علاوه براین آنها به اندازه بزرگسالان، راه چاره برای مقابله با خطر یا متوقف کردن یک لطمه را بلد نیستند و در مقایسه با یک بزرگسال در موقعیت مشابه، بیشتر لطمه می بینند و حتی در بعضی موارد، جان خودرا از دست می دهند.
لطیفیان با اشاره به این که برخی والدین فکر می کنند که اگر در خانه را روی کودک خود قفل کنند و بروند، همه چیز رو به راه خواهد بود، عنوان کرد: البته این کار می تواند جلوی بعضی از اتفاقات ناگوار مانند ورود غریبه به خانه، یا خارج شدن کودک از منزل و لطمه های ناشی از آنرا بگیرد، اما از جانب دیگر، اگر برای کودک اتفاقی بیفتد، خانه آتش بگیرد یا گرفتار جراحت شود، نه راه فراری دارد و نه می تواند از اشخاص دیگر مثلا همسایه کمک بگیرد.
این روانشناس یا اشاره به ای که از دیگر مشکلاتی که تنها گذاشتن کودک در خانه به وجود می آورد لطمه های روانی است، اضافه کرد: کودکی که از تنهایی می ترسد با تنها ماندن در خانه تجربه های تلخی خواهد داشت که به او لطمه می رساند، کودکی که بعداز مدرسه به خانه ای می آید که در آن هیچ کس نیست گرفتار احساس تنهایی و مورد بی توجهی قرار گرفته، چون همه کودکان دوست دارند وقتی از مدرسه به خانه برمی گردند اتفاقات روزمره را برای کسی تعریف کرده و در مورد احساس خود صحبت کنند و مشکلات خودرا با کسی در بین بگذارند تا شاید چاره ای برای آنها پیدا کنند.
وی با اشاره به این که مفهوم اضطراب جدایی در بعضی موارد در تنها گذاشتن کودک در خانه مهم می شود، اظهار داشت: گاهی والدینی که فرزند وابسته ای دارند که بسیار از تنها ماندن و جدا شدن از آنها حتی برای زمانی کوتاه می ترسد، تصمیم می گیرند برای این که به او یاد بدهند روی پای خودش بایستد و این همه نترسد، او را به تنها ماندن عادت بدهند: «دو بار که تنها بمونه دیگه نمی ترسه»، «بذار یه روز تو خونه خودش تنها باشه ببینه در و دیوار ترس نداره» اما در حقیقت، در مواردی که کودک مبتلا به اضطراب جدایی است چنین تصمیمی می تواند به شدت به او لطمه بزند و شرایط را بدتر کند.
لطیفیان با اشاره به این که از دیگر نکاتی که برای تنها گذاشتن کودک در خانه باید بدان توجه داشت زمانی است که کودک در خانه تنها می ماند، عنوان کرد: بهتر است این زمان تا حد ممکن کوتاه باشد، بسیاری یک تا سه ساعت را برای تنها ماندن کودک در خانه، بسته به آمادگی ها و توانایی های کودک و سایر شرایط، ذکر کرده اند و بیشتر از آن اصلاً به نفع کودک نیست.
این روانشناس بیان کرد: کودکی می تواند در خانه تنها بماند که از اعتماد به نفس کافی برخوردار بوده، زیاد نترسد و از بیان خواسته خود خجالت نکشد، بتواند احساس خودرا با والدینش در بین بگذارد و آن قدر با والدین خود رابطه خوب و صمیمانه ای داشته باشد که در صورتیکه هر مشکلی به وجود آمد یا هر نگرانی داشت پیش از هرچیز آنرا با والدین خود در بین بگذارد، علاوه براین او باید مهارت های کلامی کافی را برای برقراری ارتباط با دیگران داشته باشد.
منبع: partoblog.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب