گفت وگوی پرتوبلاگ با رئیس ایرانی دانشگاه آمریكایی روان ؛
نگاه متفاوت به دانشجو از تهران تا نیوجرسی
پرتوبلاگ: دکتر ˮعلی اصغر هوشمندˮ متولد تهران در سال 2012 و بعد از حدود شش سال خدمت بعنوان معاون رئیس وقت دانشگاه ˮروانˮ (Rowan) آمریکا از طرف هیات امنای دانشگاه بعنوان هفتمین رئیس این دانشگاه برگزیده شد.
به گزارش پرتوبلاگ به نقل از ایسنا، دکتر هوشمند را یک رهبر پویا در دانشگاه "روان" می دانند که ارتباط شخصی وی با دانشجویان، کارمندان، فارغ التحصیلان، مدیران دانشگاه، جامعه تجاری و مردم از علایم شاخص ریاست وی در دانشگاه شمرده می شود.
یکی از ابتکارات جالب دکتر هوشمند در دانشگاه "روان" آمریکا ایده و اجرای طرح "سُس تند برای بورسیه ها" است. در سال ۲۰۱۷ دکتر هوشمند علاقه خود به آشپزی را با عشق به دانش آموزان برای پشتیبانی از بورسیه های دانشجویی اضطراری (اقشار کم در آمد) ترکیب کرد. او که علاقه شدیدی به فلفل تند داشت، "سس تند خطرناک هوشمند" را خلق و تولید انبوه آنرا با کمک دانشگاه "روان" شروع و در تابستان سال ۲۰۱۸ بوسیله فروش این سس تند نزدیک به ۲۵ هزار دلار برای پشتیبانی از صندوق بورس تحصیلی اضطراری دانشجویی دانشگاه درآمد زدایی کرد.
آنچه میخوانید، ماحصل گفتوگوی متفاوت خبرنگار ایسنا با فردی است که کار بعنوان تحلیل گر در هواپیمایی یونایتد را به مقصد آکادمی در دانشگاه های "سین سیناتی" و بعدها "درکسل" آمریکا ترک کرد و الان بعنوان یک ایرانی بر صندلی ریاست دانشگاه "روان" در ایالت نیوجرسی آمریکا تکیه زده است.
آقای دکتر ابتدا کمی از خودتان بگویید؟
من در سال ۱۹۷۵ و بعد از ستاندن مدرک دیپلم ایران را به مقصد انگلستان ترک کردم و در این این کشور مدرک لیسانس و کارشناسی ارشد در رشته ریاضیات و آمار را از دانشگاه "اسکس" دریافت کردم و بعد از آن در سال ۱۹۸۳ میلادی به آمریکا عزیمت کرده و در دانشگاه "میشیگان" مدرک کارشناسی ارشد دوم و دکترای خودم را در رشته مهندسی صنایع و عملیات ستاندن کردم.
متولد کجا هستید؟
من متولد تهران و اهل جنوب تهران و اطراف میدان شوش و در یک خانواده پرجمعیت (۹ تا خواهر و برادر) به دنیا آمدم که هم اکنون هم تمام خانواده ام در ایران هستند و من نیز با همسر و دو فرزندم در شهر "پیتمن" در ایالت نیوجرسی آمریکا زندگی می کنم.
پسرم دارای لیسانس در رشته بیولوژی و دخترم نیز دارای دکترا در رشته مهندسی پزشکی است که هم اکنون نیز هر دو نفرشان در شرکت های خصوصی مشغول به کار هستند.
شما چطور بعنوان رئیس دانشگاه "روان" انتخاب شدید؟
در سال ۲۰۰۶ بعنوان نفر دوم اجرائی در دانشگاه روان استخدام شدم. دانشگاه "روان" یک دانشگاه هیات امنایی با ۱۵ عضو است که از طرف فرماندار ایالت تعیین می شوند و این افراد هستند که رئیس دانشگاه را منصوب می کنند. در سال ۲۰۱۱ رئیس قبلی دانشگاه با هیات امنا گرفتار اختلافات و مشکلاتی شد که از این دانشگاه رفت و هیات امنا من را به مدت یکسال بعنوان سرپرست انتخاب نمود.
اعضای هیات امنا در طول آن یکسال در کل آمریکا به دنبال فردی بودند که برای ریاست دانشگاه انتخاب کنند. آنها بعد از یکسال در نهایت به من پیشنهاد ریاست دانشگاه را دادند که من هم قبول کردم و در سال ۲۰۱۲ بعنوان هفتمین رئیس دانشگاه "روان" آمریکا از طرف هیات امنای این دانشگاه انتخاب شدم.
اخیرا گزارشی از این دانشگاه در ژورنال فیلادلفیا بیزینس انتشار یافته که نشان میدهد این دانشگاه در دوران کرونائی علاوه بر اقدامات موثر برای جلوگیری از ابتلای دانشجویان، اساتید و کارمندان دانشگاه به کووید ۱۹، صرفه جویی های قابل توجهی در هزینه ها (مبلغی بیشتر از ۲.۲ میلیون دلار) داشته است. آقای دکتر کمی درباره این اقدامات و مشکلات پیش روی دانشگاه در روزهای کرونا برای ما بگویید.
اقدامات ما در دانشگاه برای جلوگیری از شیوع بیماری در چند مرحله رخ داد. ما به دنبال ایجاد امنیت کامل برای تمامی دانشجویان، اساتید و کارمندان بودیم برای اینکه این مسئله برای من از اهمیت ویژه ای برخوردارست. در همین راستا بلافاصله با شیوع بیماری در کشور دانشگاه را تعطیل و تمامی دانشجویان را از خوابگاه های خودمان که دارای ۷۰۰۰ اتاق بودند خارج کردیم و همین مورد سبب شد که مجبور شویم هزینه ای که برای خوابگاه ها از دانشجویان ستاندن کرده بودیم را عودت دهیم که حدود ۱۷ میلیون دلار برای دانشگاه بار مالی داشت.
در ادامه برای ضدعفونی کردن مرتب دانشگاه و تهیه ماسک و سایر لوازم بهداشتی و ضدعفونی برای کارمندان میلیون ها دلار خرج کردیم.
تقریبا ۱۰۰۰ استاد در این دانشگاه مشغول به تدریس می باشند که بسیاری از این افراد تجربه برگزاری کلاس ها به صورت آنلاین و مجازی را نداشتند که همین مورد موجب شد به صورت فشرده به این افراد آموزش های نحوه برگزاری کلاس های مجازی را بدهیم و حتی برای اساتیدی که در منزل تبلت نداشتند، تبلت هایی خریداری و به صورت رایگان در اختیار اساتید قرار دادیم که در مجموع و در مرحله اول (شامل تعطیلی دانشگاه و برقراری کلاس های مجازی) حدود ۳۵ میلیون دلار به دانشگاه ضربه مالی وارد شد که البته پس از این فرآیندها دولت فدرال کمک های خوبی به دانشگاه کرد و تمامی این ضررها پوشیده شد.
از ابتدای سال ۲۰۲۱ که شروع ترم زمستانه دانشگاه بود کلاس ها به صورت تلفیقی از حضوری و مجازی انجام شد که در همین راستا دروس رشته های پزشکی و تعدادی از دروس رشته های مهندسی که نیازمند لابراتور هستند (دروس عملی) الان به صورت حضوری برگزار می گردند.
آقای دکتر در طول این مدت چند نفر در دانشگاه روان مبتلا به کرونا شدند؟
در مجموع و از شروع شیوع پاندمی در آمریکا و این منطقه، حدود ۶۰۰ تا ۷۰۰ نفر از دانشجویان و کارکنان این دانشگاه مبتلا به کرونا شدند که خوشبختانه هیچ کدام از این افراد به فرم های شدید این بیماری که نیازمند خدمات بیمارستانی باشند، مبتلا نشدند ضمن آنکه خوابگاهی برای قرنطینه این افراد مجهز کردیم تا در صورت احتمال مبتلاشدن به کووید ۱۹ این افراد را از سایر دانشجویان جدا کرده و تمامی داروها و غذاهای مورد نیاز را برای آنها تهیه می کردیم. حتی ما در روزهای کریسمس نیز دانشجویانی که محل زندگی آنها خیلی دور بود و امکان رفتن برای آنها میسر نبود در خوابگاه اسکان داده و برای آنها غذا نیز در این ایام تهیه کردیم.
چرا این کارها را برای دانشجویان انجام می دهید؟
یک نظریه و یک دیدگاه در دانشگاه ما وجود دارد که آن این است که "اگر دانشجو نباشد ما هم وجود نخواهیم داشت و نه شغلی خواهیم داشت و نه کاری" بدین سبب اهمیتی که ما به امنیت دانشجویانمان از لحاظ بدنی، جسمی، مالی و روحی می دهیم خیلی زیاد است و در همین راستا به شدت نگران دانشجویانمان هستیم که در این ایام مریض نشوند و حتی از لحاظ مالی به علت اینکه در این ایام لطمه های زیادی به خانواده دانشجویان وارد شده است حدود ۱۵ میلیون دلار کمک های مالی را انجام داده ایم.
برای آینده دانشگاه چه تصمیماتی دارید؟ و چقدر تصمیمات شما در این دانشگاه بر طبق احساسات است؟
خوشبختانه الان دانشگاه ما به حالت عادی بازگشته و برنامه های جدی، خوب و بلند مدتی برای پس از کرونا داریم و به دنبال این هستیم که برای آینده برنامه ریزی نماییم.
ما از تمام روش ها و سیستم های مدیریتی و مهندسی استفاده می نماییم و در دانشگاه تیم هایی با بالاترین مدارک تحصیلی داریم که شرایط را تحلیل و آنالیز کرده و بر طبق متدها و روش های آنها و فقط با تحلیل و آمار و ارقام تصمیم می گیریم بدین سبب تصمیمات ما در این دانشگاه کاملا علمی بوده و هیچ وقت احساسات، مسائل شخصیتی و شخصی و خانوادگی در تصمیمات ما وارد نشده بدین سبب سبب خواهد شد که تصمیمات هدفمندی را در دانشگاه داشته باشیم.
من خودم را در این دانشگاه در سطح یک سرایدار می دانم و برای من همه افراد دانشگاه برابر و مساوی هستند. ما در این دانشگاه به دانشجویان و کارمندان خیلی اهمیت می دهیم برای اینکه معتقدیم اگر دانشجو و کارمندی از لحاظ روحی در وضعیت مناسبی نباشد اساسا عملکرد و بازده مناسبی نیز برای این مجموعه نخواهد داشت.
شما در صحبت هایتان درباره برنامه های طولانی مدت گفتید. کمی درباره این برنامه ها بگویید.
اخیرا کتابچه ای با عنوان "دانشگاه آینده" منتشر کردیم که در این کتابچه برنامه ها و آینده دانشگاه "روان" در آستانه ورود به قرن بیست و یکم را عنوان کرده ایم. تمام دانشگاه را به کمیته های مختلفی تقسیم بندی کرده و بر روی اهداف این دانشگاه در قرن بیست و یکم ساعت ها فکر، مطالعه و کار کرده و نتیجه طرح "دانشگاه آینده" را در ۵ زمینه اصلی مدلهای قیمت گذاری، عدالت، دربرگیری و انعطاف پذیری میان نیروهای کار، امکانات و زیرساخت ها و بازسازی قیمت گذاری شهریه ها به دانشگاهیان ارائه کرده ایم که برای اجرای آنها به حدود ۶۰ تا ۷۰ میلیون دلار هم اعتبار نیاز داریم که خوشبختانه مورد استقبال خیلی از روسای دانشگاه های ایالت متحده آمریکا قرار گرفته و در این زمینه نیز ساعت ها برنامه و گزارش خبری انتشار یافته است.
یکی از برنامه های شما در دانشگاه از بین بردن مدلهای سنتی شهریه است. منظورتان از مدلهای سنتی شهریه چیست؟
معتقدم سیستم شهریه در آمریکا الان طوری است که در مجموع افراد فقیرتر، سوپسید یا یارانه افراد غنی تر را پرداخت می کنند. یعنی اینکه در بیشتر دانشگاه های آمریکا فرد پول ثابت و مخصوصی را برای شهریه ترم پرداخت می کند به شرط اینکه ۱۲ تا ۱۷ واحد را ستاندن کند و اگر بخواهد بیش از ۱۷ واحد در ترم بردارد باید شهریه بیشتری را پرداخت کند و اگر کمتر از ۱۲ واحد را ستاندن کند بعنوان یک دانشجوی پاره وقت شمرده می شود.
از سوی دیگر دانشجویان فقیرتر یا با بُنیه اقتصادی ضعیف تر که در هفته حداقل ۲۰ ساعت باید کار کنند، مجبور هستند تعداد واحد کمتری را ستاندن کند که همین مورد سبب خواهد شد تا این شخص در یک بازه زمانی ۶ ساله مدرک خودرا بگیرد و از طرف دیگر افراد غنی تر به علت اینکه وقت آزاد بیشتری دارند می توانند در هر ترم ۱۷ واحد یا بیشتر درس گرفته و در نتیجه در همان ۴ سال مدرک خودرا بگیرند و همین مورد موجب می شود که پولی که ما از فرد فقیرتر می گیریم بیشتر از فرد غنی تر باشد و این مسئله یک نوع بی عدالتی است.
معتقدم باید به شکلی رفتار نماییم که برای همه در دانشگاه زمین بازی یکسانی داشته باشیم و در دانشگاه "روان" دقیقا چنین سیستمی را به وجود آورده بطوریکه تفاهمنامه هایی با دانشگاه های کوچکتر که مدارک دو ساله را می دهند، منعقد کرده که بر طبق آن هرچه افراد فقیرتر باشند میزان شهریه ترم آنها در این دانشگاه ها کمتر خواهد بود.
از سوی دیگر برای پشتیبانی از دانشجویان فقیر، طرحی را اجرائی می نماییم که بجای آنکه دانشجو به ازای حداکثر ۱۷ واحد در ترم یک شهریه مشخص را بدهد به آنها اجازه می دهیم که به ازای یک مقدار تعیین شده شهریه هر چقدر که بخواهند واحد درسی در سال ستاندن کنند.
بنابراین طرح های شهریه ای ما در این دانشگاه به شکلی است که به افراد فشار مالی بابت شهریه وارد نخواهد شد برای اینکه معتقدیم هرچقدر ما بعنوان دانشگاه این کارها را نکنیم سبب خواهد شد که افراد ضعیف تر از تحصیل دور مانده و همین مورد موجب خواهد شد این افراد در جامعه فقیرتر شده و در نهایت موجب لطمه زدن به خود جامعه خواهند شد. اما از طرف دیگر هرچقدر آنها را به سمت بالا بکشیم برای جامعه بهتر خواهد بود برای اینکه به افراد مفیدی تبدیل خواهند شد که در ادامه مالیات پرداخت خواهند کرد و کشور نیز از وجود آنها منفعت خواهد برد.
آقای دکتر به نظر شما برگزاری کلاس های درس به صورت "مجازی" مفید بود یا مضر؟
به هیچ عنوان برگزاری کلاس های مجازی مفید نبود. کرونا ضررهای بسیار زیادی به جامعه خصوصاً جوانان زد. افرادی در سنین درس و دانشگاه به علت آنکه پیچیدگی های زندگی را تجربه نکرده اند اساسا درک چنین شرایط برای آنها سخت خواهد بود و کمتر می پذیرند که یکسال در قرنطینه یا زندان کامل به سر ببرند و همین مورد سبب خواهد شد لطمه روحی زیادی به جوانان در سطح دنیا وارد شود و می طلبد که هر جامعه و کشوری به این مسئله توجه ویژه داشته باشد و ما در دانشگاه "روان" بر روی این مسئله زیاد کار کرده ایم و در هنگام برگشت دانشجویان به دانشگاه تمامی این افراد را تحت نظر مشاورانی قرار داده ایم که به این افراد رسیدگی کرده و در ارتباط و تماس با آنها باشند.
در ایام کرونائی و به علت ماندن ساعات زیاد افراد در منزل سبب شده که متاسفانه برخی به سمت موادمخدر، الکل و در جوامع غربی به بازی های قمار روی بیاورند که این اتفاقات اساسا خطرها و لطمه های طولانی مدت را به همراه خواهد داشت و موجب بروز لطمه های اجتماعی بسیار زیادی در جامعه می شود و می طلبد جامعه جهانی به صورت فشرده و بعنوان یک انسان به این مساله رسیدگی کرده و در غیر این صورت لطمه این لطمه ها به همه وارد خواهد شد.
آینده پسا کرونا را برای دانشگاه ها، زندگی و علم چگونه می بینید؟
دنیای پسا کرونا دنیای متفاوت برای همه و در تمامی زمینه ها خواهد بود و بسیاری از جریانات عوض می شود. در قدیم استاد در سر کلاس تمام علم و دانش خودش را در اختیار دانشجویان قرار می داد. اما امروز دنیا به شکلی شده است که علم در همه جا وجود دارد و به آسانی هر کسی می تواند به دانش های روز دنیا دسترسی پیدا کند. به اعتقاد بنده استادهای آینده نمی توانند دانشمند باشند بلکه بعنوان یک مدیر یا پدر یا راهنما همراه دانشجو خواهند بود و دانشجو را به یک انسان تصمیم گیر در جامعه تبدیل خواهدنمود و این تغییر یک تغییر بسیار عظیمی است که در حوزه آموزش باید این تغییر رخ بدهد.
از سوی دیگر معتقدم در آینده نه چندان دور معنای مدرک در دانشگاه ها و حتی جامعه عوض خواهد شد. لیسانس یا دکترا دیگر معنا نخواهد داشت و دانشگاه ها و مردم به سمت مدارک مهارتی (پودمانی) کوتاه مدت خواهند رفت بطوریکه گذراندن چند دوره کوتاه مهارتی و آموزشی به یک مدرک تحصیلی تبدیل خواهد شد که این کار تا حدودی در ایالات متحده آمریکا شروع شده است.
آقای دکتر شما با دانشگاه های ایران هم در ارتباط هستید؟
متاسفانه تا حالا شرایطی فراهم نشده است که با پروسه و سیستم های مدیریتی دانشگاه های ایران آشنا بشوم و تنها رابطه من با تعدادی از اساتیدی بوده است که قبلا در اینجا تحصیل کرده اند اما تنها موضوعی که به آن واقف هستم این است که تعدادی از دانشجویان ایرانی خصوصاً از دانشگاه های شریف، دانشگاه تهران و صنعتی اصفهان که به برای ادامه تحصیل به کشورهای دیگر می آیند فوق العاده بوده و جزو دانشجویان تاپ های دانشگاه های دیگر می شوند که دارای خلاقیت های بسیار زیادی هستند.
سپاس از وقتی که در اختیار ما گذاشتید. و صحبت های پایانی شما...
برای توسعه بیشتر علم و روند کاری دانشگاه ها نیاز است که روابط کاری بین مراکز صنعتی و دانشگاه ها افزایش پیدا کند تا دانشجویان بتوانند در حین تحصیل به صورت عملی نیز با آموزش های خودشان بیشتر آشنا گردند و متاسفانه شنیده ام که در ایران هیچ رابطه ای بین این دو بال توسعه کشور وجود ندارد یا عملا خیلی محدود است.
از سوی دیگر دانشگاه مرکز خلاقیت است و افرادی که خلاق هستند، این خلاقیتشان زمانی شکوفا خواهد شد که احساس امنیت داشته باشد یعنی فکر این شخص آزاد باشد و به نظر من این اشتباه است که دانشگاهی وجود داشته باشد که افراد در آن خلاق نباشند پس باید دانشگاه ها به سمتی بروند که ساختاری را به وجود آوردند تا بتوانند افراد خلاق را دل خودشان پرورش دهند.
منبع: پرتوبلاگ
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب