توسعه داروی کاهش وزن مشابه اوزمپیک بدون عوارض جانبی
پرتوبلاگ: پژوهشگران فهمیده اند سلول های پشتیبان در مغز انسان کلیدی برای توسعه داروهای کاهش وزن ایمن تر هستند.
به گزارش پرتوبلاگ به نقل از اینترستینگ انجینرینگ، بیشتر داروهای کاهش وزن و دیابت موجود در بازار نتایج ماندگاری ندارند. داروهای مبتنی برGLP-۱ مانند اوزمپیک با کار روی نورون های مغزی که گرسنگی را کنترل می کنند، فعال می شوند و به بیمار کمک می کنند تا وزن خودرا کم کند. حدود ۷۰ درصد کاربران طی یک سال مصرف این داروها را متوقف می کنند. تهوع و استفراغ از شایع ترین عوارض جانبی آنها نیز هستند. در این بین تقاضا برای داروهای جایگزین ایمن تر درحال افزایش است. به این علت پژوهشگران مشغول بررسی روش های زیست شناختی جدید هستند که اشتها را بدون زحمت کم می کند. در همین جهت رابرت دویل پروفسور شیمی در دانشگاه سیراکیوز پژوهش در این زمینه انجام داده است. پژوهشگران هدف جدیدی در مغز انسان یافته اند که از عوارض جانبی که در داروهای رایج GLP-۱ مشاهده می شود، اجتناب می کند. دویل و همکارانش در مطالعه خود دیگر روی اعصاب که اهداف متداول برای توسعه داروهای در رابطه با مغز هستند، تمرکز نکردند. در عوض آنها سلول های پشتیبان در بخش پشت مغز، خصوصاً گلیا و آستروسیت ها را بررسی کردند. دویل در این زمینه می گوید: ما می خواستیم بدانیم آیا ممکنست سلول های پشتیبان پپتید یا مولکول های سیگنال دهنده جدیدی تولید کنند که برای کاهش وزن بدن حیاتیست یا خیر. مطالعه آنها نشان داد تعدادی از این سلول های پشتیبان که بطور معمول مولکولی به نام octadecaneuropeptide یاODN تولید می کند هنگامیکه این ماده بطور مستقیم به مغز موش ها تزریق شد، اشتها را کم کرد و فراوری گلوکز بدن حیوان را بهبود بخشید. با این وجود تزریق مستقیم به مغز در انسان ها ممکن نیست پژوهشگران برای این منظور یک نسخه اصلاح شده به نام tridecaneuropeptide یا TDN را توسعه دادند. این نسخه را می توان مانند اوزمپیک بطور متداول به بدن تزریق کرد. TDN در آزمایش های حیوانی به موش های حشره خوار مشکی کمک کرد تا وزن کم کنند و نسبت به انسولین حساسیت بیشتری بیابند. نکته مهم این است که هیچ یک از حیوانات تحت آزمایش حالت تهوع یا استفراغ را تجربه نکردند. برخلاف داروهای GLP-۱ که نورون ها را مستقیماً تحریک می کنند، TDN با فعال سازی سلول های پشتیبان در مسیرهای پایین دستی عمل می کند؛ سلول هایی که آنها نیز بر احساس گرسنگی تأثیر می گذارند. این مسیر میان بر می تواند زنجیره ای از عوارض جانبی را که در درمان های فعلی دیده می شود، حذف کند. دویل در این زمینه می گوید: بجای آنکه مثل داروهای فعلی از شروع مسیر آغاز به دویدن نماییم، هدف گیری مسیرهای پایین دستی در سلول های پشتیبان مانند شروع مسابقه از نیمه راه است؛ این کار موجب کاهش عوارض جانبی ناخوشایندی می شود که خیلی از افراد تجربه می کنند.
منبع: partoblog.ir
این مطلب پرتوبلاگ را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب